شاید

میدونید چیه؟ الان که برمیگردم به عقب میبینم شاید بقیه حق داشتن در نگاه اول از من بدشون بیاد... فکر کنن من آدم مغرور و از خود راضی ای هستم وکلا از نزدیک شدن به من دوری کنن.جمله همیشگی دوستام این بود که ما قبل شناختنت فکر میکردیم تو خیلی مغروری و ازت بدمون میومد.چرا؟ چون آدم  بسیارخجالتی بودم ولی در عین حال سیسم شبیه از دماغ فیل افتاده ها بود.

واقعا واقعا واقعا میگم این شغل مثل یه معلم سرسخت منو مجبور کرد پوسته های قدیمی مو بشکافم و از نو زاده بشم.یعنی شاید اگه صد جلسه تراپی میرفتم به این سرعت تغییر نمیکردم.نمیتونستم با غریبه ها صحبت کنم، نمیتونستم وقتی کسی باهام صحبت میکنه تو چشماش نگاه کنم، نمیتونستم وقتی یکی باهام با عصبانیت یا جدیت صحبت میکنه جلوی گریه مو بگیرم، حالا میبینم رگ گلوی مسافر داره پاره میشه و سرتاپای مارو واسه تاخیر یا هرچیزی که دستمون نیست میشوره و با لبخند میگم : حق با شماست.بفرمایین یه نوشیدنی میل کنید یکم آروم شید.به راحتی کنار کسایی که زمانی بهشون جواب رد دادم کار میکنم و میگیم میخندیم انگار هرگز اتفاقی نیفتاده،وقتی یه مهماندار جدید میره تو دسشویی هواپیما-که پناهگاه تازه کاراست- گریه کنه بغلش میکنم و میگم همه مون یه روز اینجا بودیم، درست میشه. و خیلی چیزای دیگه.با همه سختی ها و مصائبی که داره من آدم نمک نشناسی نیستم و قدردان همه اینا.

حالا نه اینکه همه مشکلاتم صد در صد حل شده باشه ها هنوز جای کار زیاد دارم.مثلا دیشب قرار بود بریم کنسرت.غروب اومدم یه نگاهی بندازم به کمد ببینم چی بپوشم دیدم عه عه عه من از سال 1401 لج کردم و هیچ شالی نخریدم.هرچی دارم کرکی و بور شده و غیر قابل پوشیدنه.کم کم حس کردم اضطراب اجتماعیه از اون گوشه داره یواش یواش میاد به سمتم...همه چیمو زیر سوال میبره و من هیچی ندارم بپوشم :)))بعد از اینکه موجودی تمام آنلاین شاپایی که بهشون اعتماد داشتم چک کردم و چیزی نصیبم نشد یه نفس عمیق کشیدم گفتم اشکال نداره همه چی خوبه اصلا شب سیاه -گاو سیاه- پرزای روی شال دیده نمیشه که.و چون محل برگزاری کنسرت جای شلوغی بود تصمیم گرفتیم با مترو بریم.لعنت به من که همون دوتا دونه ایستگاه طاقت نیاوردم و وقتی دست فروش شال مشکی شو سعی داشت بهم غالب کنه و میدیدم که جنسش نایلون خالصه، نتونستم به اون حس لعنتی غلبه کنم و خریدمش .بله، من موندم و دوتا شال سیاه که یکی از یکی داغون تر.هی فکر کردیم حالا اون یکی رو چیکارش کنیم به این نتیجه رسیدم که تو  اون مسیر کارتن خواب زیاد هست میدم به یکی شون.و هوا در حدی سرد بود که دریغ از یک بی خانمان! دریغ از یک دوره گرد حتی.دیگه نزدیک محل کنسرت شده بودیم که ردا گفت آویزون کن از سطل آشغال یکی برمیداره.گفتم آخه خیلی بوی بد میده دلم نمیاد :"( و تصمیم گرفتم بندازم دور گردن یه درخت.درختا هم سردشون میشه دیگه :)

خلاصه این کنسرت از بهترین تجربه های زندگیم بود و علاقم به گروه "بالزن" دو چندان شد و وقتی بعد از خداحافظی آهنگ شاید رو یبار دیگه به اصرار تماشاچیا اجرا کردن علاقم سه چندان شد.توی اون تاریکی دیگه نه به شالم فکر میکردم نه خودم نه اضطرابم.مثل یه پر معلق در هوا که نمیدونه کی و کجا قراره  بیاد  روی زمین  خودمو سپردم به صدای جادویی گیتار الکتریک و امیر بال افشان.

بعدا نوشت 1:داشتیم برمیگشتیم دیدم شالم هنوز دور گردن درخته، خوشحال شدم. :)

بعدا نوشت 2: انقدر این گروه خوبه که دوست داشتم براتون چنتا از آهنگاشونو بذارم ولی دلم نمیاد بدون کپی رایت یه جور خیانته.اگه به سبک بلوز راک علاقه دارید اسم چنتا از آهنگاشونو مینویسم گوش کنید و به نظرم اگه علاقه ندارید بازم گوش کنید چون بعضی وقتا آدم نمیدونه چی دوست داره. شاید، رنگین کمان، پرنده ی آبی، صیاد،پایان.

بعدا نوشت3: ردا: مخفف ریش دار آقا-همسر بنده