silent review

سخن مترجم:

توی پرواز ۱۱ دقیقه سرنوشت ساز هست.که بیشترین اتفاقات منجر به سقوط و غیره تو اون زمان میفته.۴ دقیقه ابتدای تیک آف، ۷ دقیقه انتهای لندینگ.موقعی که هواپیما در حال تیک آف یا لندینگه مهماندارا هم مثل مسافرا روی صندلی مخصوصشون میشینن ، کمربندشونو میبندن، و باید تو ذهنشون یه سری مسایل رو مرور بکنن.بهش میگیم سایلنت ریویوو .چرا؟ چون اگه اتفاقی افتاد ذهنشون آمادگی کامل داشته باشه و بتونن توی ۹۰ ثانیه یا کمتر همه ی مسافرا رو به سلامت از هواپیما خارج کنن.مثل چی؟ من الان رو چه تایپ هواپیمایی هستم؟ الان داریم تیک آف میکنیم یا لندینگ؟ من کنار کدوم در نشستم؟ اگه روی آب بشینیم این در باز میشه؟ اگه چرخ های جلو یا عقب یا هیچکدوم باز نشد چی؟ اگه در باز نشد؟  اگه سرسره نجات باد نشد؟ از کدوم یکی از مسافرا میتونم کمک بگیرم موقع خروج اضطراری؟ آیا مسافر توانخواه یا نابینا یا نوزاد تو پرواز هست؟ و مسایل این چنینی.

شاید اینا ساده به نظر بیان اما وقتی ۱۸ ساعت نخوابیده باشی حتی اگه ۱۰ سال هم پرواز کرده باشی ممکنه اون لحظه ذهنت آمادگی لازم رو نداشته باشه.اصلا ممکنه خواب کافی هم داشته باشی اما شدت ضربه یا آتش یا هرچی انقدر باشه که تو شوکه بشی و چند ثانیه کاری از دستت بر نیاد.

اعتراف میکنم بیشتر ماها از زیرش در میریم.فکر میکنیم برامون پیش نمیاد و یا داریم از خستگی  چرت میزنیم یا فکرمون درگیر مسایل زندگیمونه.فلان تاریخ قسط دارم.راستی مسافر ۴۳A  گفته بود پتو میخوام یادم رفت براش ببرم.چرا فلانی فلان حرفو بهم زد؟ یادم باشه به مامان زنگ بزنم. چند روز دیگه حقوق میدن؟و...

این ماجرایی که میخوام تعریف کنمم یکی از موضوعاتیه که دروغ نگم چند وقته به جای سایلنت ریویوو ذهن منو اشغال کرده.باشد که با نوشتنش اینجا مغزم به بی اهمیت بودنش پی ببره...

مقدمه:

من تا اونجایی که یاد دارم هیچ موقع زیبایی رو واسه خودم امتیاز ندونستم.بچه که بودم بهم میگفتن دماغ خوکی! دندون خرگوشی.به خاطر فاصله سنی کمی که با خواهرم داشتم دایم توسط اطرافیان مقایسه میشدم و با این حرف تو گوشم بزرگ شدم که خواهرت از تو خوشگل تره.خیلی خوشحالم که آدم حسودی نبودم.این موضوعو پذیرفته بودم که من زیبا نیستم و جور دیگه ای باید خودمو نشون بدم.تو درس تو ورزش و هرچیز دیگه ای.گذشت و دماغ خوکی و دندون خرگوشی مد شد:)) میگفتن خوش به حالت خدا تورو عملی آفریده.میگفتن تو چقدر خوشگلی.بازم من خوشحال نشدم.من فقط شکرگزار بودم که مجبور نبودم عمل کنم چون مثل سگ از هرنوع دکتر و درمون میترسم.دهه بیست زندگیم هرکسی که میومد سمتم ریجکت میکردم چون فکر میکردم آدما بدون اینکه منو بشناسن صرفا به خاطر قیافم دلشون میخواد منو داشته باشن. و این بزرگ ترین توهین برام بود.تمام تلاشمو کردم که تو هرجایگاهی که هستم به خاطر تلاش و لیاقتم باشه نه چیز دیگه.میتونستم از راه های آسون ترم به دستشون بیارم اما نمیخواستم.راستیتش الانم کسی از ظاهرم تعریف میکنه بیشتر ناراحت و معذب میشم تا خوشحال.وارد اجتماع که شدم خودم هیچ موقع به جز رفتار و باطن افراد به چیز دیگه ای توجه نکردم و این خیلی به هوش اجتماعیم کمک کرد.اکثرا پیش بینیام نسبت به آدما درست در میاد.

مساله دردناک اینه که یه سری وقتی  نمیتونن تورو داشته باشن یا باب میلشون عمل نمیکنی فکر میکنن پس حق دارن به تو ضربه بزنن.میگردن از سرتا پات دنبال یه چیز کوچیک که ایرادی ازت پیدا کنن.که با کوبوندن چیزهایی که فکر میکنن ممکنه برای تو نقطه ضعف باشه احساس خوبی داشته باشن.آه شما چی میدونین که من با اینا بزرگ شدم :)) اگه میخواین موثر باشین باید سخت تر از اینا عمل کنین.

پس:

تشکر میکنم از پسر جنوبی که وقتی دید من بهش علاقه ای نشون نمیدم سالها لهجه منو تو هر جمع خانوادگی و تو روی خودم مسخره کرد.(بهم یاد داد هیچ وقت کسی رو واسه مسایلی که دست خودش نیست حتی تو سرم مسخره نکنم)

دوستی که منو خواهر خطاب میکرد و وقتی جواب رد شنید نتیجه گرفت من هم جنس گرا هستم و با بقیه هم در میون گذاشت.(بهم یاد داد هیچ وقت تو مسایل شخصی که به من مربوط نمیشه دخالت نکنم و اینکه هیچ آبجی و داداشی حقیقی نیست حتی شما دوست عزیز)

همکار آقایی که وقتی مودبانه بهش گفتم حساب اینستاگرام من خصوصیه و ترجیح  میدم فقط خانوادم داشته باشن بهم گفت تو شهرستانی بازی در میاری صرفا چون میدونست من تازه اومده بودم تهران کلی بهم توهین کرد.(یاد گرفتم به حریم شخصی آدما احترام بذارم و بعدتر ها یاد گرفتم نظر دیگران در موردم به هیچ جام نباشه)

...و تمام کسایی که باعث شدن من تبدیل بشم به آدمی که امروز هستم.یاد کتاب داستانی که مادرم تو بچگیا برام میخوند افتادم.بمبی یه جایی میخواست شاخ در بیاره و سرش خیلی درد میکرد. همیشه بزرگ شدن درد داره.البته نوشته های الانم بیشتربا جوجه اردک زشت سنخیت داره.

حالا بریم سر اصل مطلب: 

 

دو ماه پیش با یه سرمهماندار آقایی رفتم پرواز و برام یه گزارش پر و پیمون نوشته بود که این خانم لبخند نداشته تو پرواز و با مسافرا ارتباط خوبی نگرفته.حالا من پوزیشنم کجا بود؟ پشت پرده هواپیما جایی که هیچ مسافری منو نمیبینه و من فقط تو اتاقک خلبان رفت و آمد دارم و پشت اون پرده کارمیکنم :))اما با این حال چون صبح زود بود وقتی دیدم یه سری مسافرا از سرما کز کردن و خوابشون برده روشون پتو انداختم و رفتم به بقیه کارام رسیدم.ای کاش ویدیو چک بود و تو چشم کورش ارتباطمو فرو میکردم.چند وقت پیش دوباره باهاش رفتم پرواز و چون میدونستم دنبال بهانه ست سعی کردم از همیشه هم بهتر باشم.وقتی دید نمیتونه چیزی پیدا کنه حدود پنج تا برگه نظرسنجی رو داد به مسافرایی که تو زون من بودن و حتی یک نفرشون نا رضایتی نداشت( تو شرکت ما برگه نظرسنجی میتونه حکم اخراجت باشه و خیلی جدی میگیرن اگه مسافرا از چیزی ناراضی باشن، درستش اینه که تعدادیش تو مسیر رفت پخش بشه و تعدادی مسیر برگشت یعنی بین تقریبا ۶۰۰ تا مسافر .نه ۴۵ نفری که من بهشون سرویس دادم) خلاصه از اینم نتونست چیزی دراره و دیگه نزدیک نشستن هواپیما بود.من نشسته بودم رو صندلیم و واسه خودم غرق در فکر بودم.ایشونم ایستاده بود و با دوتا از همکارای آقا صحبت میکرد.یهو برگشت رو به من و گفت: تو اصلا اسمایل نداری من واقعا در عجبم تو چه مهمانداری هستی! سعی کردم سگ درونمو بروز ندم و با خنده بهش گفتم پرسر زیر ۱۰ هزار پاییم و من دارم سایلنت ریویوو میکنم.مگه آدم تو همچین مساله جدی لبخند میزنه؟ نه من امروز حواسم به تو بود و اصلا با مسافرا هم لبخندی نداشتی من مجبورم برات گزارش کنم.گفتم من با مسافرا اتفاقا کلی بگو بخند کردما مطمعنین؟از اونجایی که معمولا دوست ندارن بهشون جواب بدی یه سری آسمون ریسمون بهم بافت که لبخند ما بخشی از یونیفرم ماست و فلان...  آخرش  گفتم شما سرمهماندار پروازی هرجوری صلاح میدونین بنویسین.بعد که نشست به همکارم گفتم فازش چیه واقعا؟ من  لبخند نداشتم؟ گفت ولش کن بابا یه سری میبینن باهاشون بگو بخند (لاس) نمیکنی دنبال بهونه ان. میدونستم مشکل همینه ولی فکر کنین از دو صبح بیدار شده بودم و همه انرژیمو گذاشته بودم و پایان پرواز یه نفر تر زده بود تو اعصابم و همه خستگی رو گذاشت تو جونم.توی فرودگاه که داشتم با یکی از بچه ها حرف میزدم یکی از پسرا شنیدو گفت نه بابا نمینویسه داشت بهت در حد حرف میگفت. گفتم خودش با دهنش گفت مینویسم .اینم فاز پا درمیونی برداشت و رفت باهاش صحبت کنه که این بچه خوبیه براش ننویس و ناراحته.تو اتوبوس شاتل تو خواب عمیقی بودم که یهو بیدارم کرد که برو پیش پرسر کارت داره.گفتم نمیشه بری بهش بگی من خوابیدم؟؟؟ گفت برو میخواد باهات حرف بزنه.رفتم نشستم و شروع کرد که بچه ها گفتن ناراحت شدی! من دوستانه باهات حرف زدم میتونستم نگم و برات بنویسم ولی شماها باید یاد بگیرین.تو اصلا میدونستی من قبلا سرگروه بودم؟ اگه الان سرگروه تو بودم شده میزدمت تا به خودت بیای.حیف تو نیست  چهره به این زیبایی لباسات مرتب ولی به صورتت که نگاه میکنم، مثل یه تیکه یخ.مزاحم خوابتم شدما ببخشید.(یاد کلیپ ناراحت نشیا سحر جان افتادم)هی تبرو میزد و هی معذرت خواهی میکرد.سعی کردم گوش کنم و جواب ندم که زودتر نطقش تموم شه ولی مگه ول میکرد.گوشیشو گرفت جلوم و گفت الان خودت بخوای به خودت نمره بدی تو این بخشای مختلف چند میدی.فکر کن بازیه، فکر کن من اصلا اینجا نیستم.گفتم من تو جایگاهی نیستم که بخوام در مورد این مسایل نظری بدم و اگرم بخوام به خودم نمره بدم حتی تو تنهایی مطمعن باشین ۱۰ نمیدم چون آدم کمالگرایی هستم و همیشه فکر میکنم جا واسه بهتر شدنم هست.الانم اگه ناراحت شدم به خاطر این نیست که گزارش رد میکنین به خاطر اینه که یکبار گزارش رد کردین و من سعی کردم امروز خیلی بهتر باشم و واسه شما فرقی نداشت.(خیلی دارم سعی میکنم خلاصه کنم ) یهو زد تو فاز تراپیستی! تو به شغلت علاقه داری؟ بله همیشه آرزو داشتم مهماندار بشم. وقتی بهت نگاه میکنم، یه غمی تو چشماته- اخه من یکم روانشناسی خوندم.درست نیست من این حرفارو بزنم، انگار سالها تنها بودی تنها زندگی کردی،خودت بودی و خودت،درست میگم؟ با یه خنده زورکی دستپاچه گفتم یه جورایی بله.انگار تو خانوادت جدایی افتاده وقتی بچه بودی، انگار تو بحبوحه طلاقی با همسرت، انگار قربانی کودک همسری شدی...خلاصه هر سناریویی که به ذهنش میرسید بهم میگفت و منم خواب زده با چشمای بی تفاوت داشتم نگاش میکردم و فکر میکردم ای کاش میشد جوابتو بدم.اونم هی منتظر تایید بود از جانب من و من بیشتر خندم میگرفت.گفتم نمیدونم چی بگم واقعا من با همه خوبم شاید شما دچار سو تفاهم شدین میخواین از کسایی که بهشون اعتماد دارین بپرسین.نه...نه... نمیخوام بپرسم من خودم از دیدن تو همچین نتیجه ای گرفتم.ولی واقعا حیفی الان خانم فلانی هرچقدر عمل کنه و آرایش کنه شبیه شما میشه؟ (بیشتر براش متاسف شدم که فکر کرد با کوبوندن یکی دیگه میتونه رضایت منو جلب کنه)دو روز دیگه پروازای اقامتیتو برداشتن، مهماندار وی آی پی شدی ولی رد صلاحیت کردن، واسه سرمهمانداری انتخاب نشدی بدون دلیلش اینه.بعد یه سری افراد مهم سیاسی که فوت شدن و در بین ما نیستن اسم برد که تو توی هواپیمای وی آی پی باید به فلانی بتونی لبخند بزنی و من بیشتر خندم میگرفت.هی  میگفتم بله چشم حق با شماست.واقعا این چشم حق با شماستا حکم بدترین فحش رو داره چجوری بعضیا متوجه نمیشن و ادامه میدن به صحبت کردن؟وقتی رسیدیم شاتل و مجبور شد دست از سرم برداره گفت من دفعه دیگه دیدمت اینجوری نباشی و تا درست نشی ولت نمیکنم.رسیدم خونه هی بیشتر و بیشتر ناراحت و عصبانی شدم.حرفای اون آدم که درست نبود.خودمم که میدونستم همچین آدمی نیستم پس چرا انقدر روم اثر کرده بود؟ حتی ریش دار آقا هم شب اومد خونه انقدر قیافم کلافه و پریشون بود چندبار پرسید چی شده تو پرواز؟ دوست داری در موردش حرف بزنی؟ اما دلم نمیخواست حرف بزنم.چرا؟ دلم نمیخواست آدمی که منو نمیشناسه با دیدن قیافه تو فکرم همچین برداشتایی ازم بکنه. این همه احتمال!بعد یهو یادم افتاد.کجا این حرفارو شنیده بودم؟ تیرماه سال ۹۵.کلاسای آموزشیمون تموم شده بود.دو روز مونده به عید فطر رفتم شمال که پیش خانوادم باشم.فرداش ۸ صبح  زنگ  زدن که تا ۸ و نیم شرکت باشین واسه مصاحبه نهایی.هیچ.گفته بودن اگه بفهمن تنها زندگی میکنی قبولت نمیکنن و فقط خودم میدونم چقدر اون چندماه تلاش کرده بودم که کسی نفهمه.حالا همه چی داشت به باد میرفت.پدر مادرم رسوندنم فرودگاه رشت و از خوش شانسیم بلیط تهرانو که گرفتم گیت بسته شد. بدون تاخیر پرواز انجام شد.به هم خونه ای بیچارم که خودش تو اقصی نقاط تهران میرفت مصاحبه واسه کار زنگ زدم برگرده خونه و لباس فرممو بیاره متروی صادقیه.تو دستشویی مترو لباسامو عوض کردم و بدو بدو رفتم محل مصاحبه.هنوز دو نفر دیگه نوبتشون بود.بچه ها همه نگرانم شده بودن و وقتی دیدن رسیدم گفتن اصلا نترس در مورد دوره آموزشی و نمراتت سوال میپرسن.خیالم راحت شد.هیچ غیبتی نداشتم.همه نمراتم ۱۰۰ بود.تو اتاق مصاحبه وارد شدم، شروع کردن به پرسیدن سوالای بی ربط.مطمعنی شمال بودی؟ چطوری انقدر سریع خودتو رسوندی؟ چقدر پول بلیط دادی؟ مگه ما نگفته بودیم از تهران خارج نشین؟ گفتم ببخشید بچه ها گفتن در مورد نمرات و عملکرد درسیمون میخواین سوال بپرسید.از من سوالی ندارین در این مورد؟ به شما چه ربطی داره ما از چی سوال میپرسیم؟ کی به شما گفته تو اتاق مصاحبه چی پرسیدیم؟ اسم اون شخصو بگو.شغل پدرت چیه؟ چقدر حقوق میگیره؟ یهو زدم زیر گریه. گفتم من تا حالا از پدرم نپرسیدم چقدر حقوق میگیره.الان واسه چی گریه میکنی؟ ما با این وضع با شما همکاری نمیکنیم.تنها زندگی میکنی آره؟ سر کوچتون یه بانک هست اسم اون بانک چیه؟ از پایین به کدوم اتوبان راه داره؟و منی که تازه دو هفته بود خونه گرفته بودم و اسم هیچ جارو دقیق نمیدونستم...!‌یهو اونی که دکتر صداش میکردن و اصلا دکترا هم نداشت و یه فرد روانی بود و خوشبختانه دو سال بعد اخراج شد، عین همین سرمهماندارم زد تو فاز غیب گویی...من فکر میکنم شما زمانی که خیلی سنت کم بود ازدواج کردی و جدا شدی و الان به دنبال یه شروع دوباره ای.شناسنامه جدید، شغل جدید، محل زندگی جدید... درسته که الان به حرفای سرمهماندارم میخندیدم ولی اون لحظه تو اتاق مصاحبه داشتم گریه میکردم.من فقط یه دانشجو بودم که آرزوی مهمانداری داشتم و شرایطم هیچ تناسبی با نیازهای اینا نداشت ولی چه دلیلی داشت که این حرفارو بشنوم؟فردا اجاره نامتو میاری شرکت.بفرما بیرون. 

اون روزا گذشت من رشد کردم.مهماندار نمونه شدم، مهماندار وی آی پی شدم، دوستای زیادی پیدا کردم، ازدواج کردم.شاید اصلا اون آدم یادش نیاد با من چیکار کرد حرفاش.ولی استرس اون روز و چیزایی که کشیدم هنوز با منه.چیزی که واضحه هردو شخص از یک نوع بیماری روحی رنج میبرن چون متد یک دستی زدنشون عین همه.شایدم با هم دوست بوده باشن اصلا.اگه از اون روزا تونستم عبور کنم، از این عن آقا هم میتونم و به امید الله امسال بازنشست میشه و میره به گورستان خاطرات بد مثل بقیه زامبی ها.رییسم خیالمو راحت کرد و گفت مهم اینه ناوگان از شما راضیه و مسافرا دارن برای شما گزارش خوب رد میکنن.نظر یک شخص اهمیت نداره.همین حرفش خیلی آرومم کرد ولی هر پروازی که میرم میگم نکنه باز سرمهماندارش این باشه و دوباره مخمو بخوره.جالب اینه که اون داره تلاش میکنه توجه منو به دست بیاره ولی من هی ازش بیشتر بدم میاد و وقتی از یکی بدم میاد نمیتونم نگاهش کنم چون میترسم از چشمام بفهمه.دو ماه دیگه مونده.من قویم.من از پسش بر میام.هیچ کس نمیتونه بین من و کاری که دوست دارم قرار بگیره.امیدوارم چند سال دیگه که این نوشته رو خوندم این شخص هم یه درس زندگی به من داده باشه و ازش تشکر کنم ولی فعلا هیچ نظری ندارم.

قصه ما به سر رسید

کلاغه به خونش نرسید

پایان.